Prolog - List

Spoglądając na leżącą przede mną białą kartkę papieru formatu A4, myślałem nad tym, co właśnie próbowałem zrobić. Przenosząc wzrok na pióro wieczne, które dostałem od pewnej Jeniffer, uśmiechnąłem się pod nosem. Przyglądając się uważnie piórze, podziwiałem ręcznie wykonane zdobienia. Robiły na mnie wrażenie i skutecznie odciągały od śnieżnobiałego papieru. Do napisania listu podchodziłem czwarty dzień z rzędu. Każdego dnia obiecywałem sobie, że tym razem go napiszę. Kiedy zaś siadałem na krześle i wyciągałem kartkę, pojawiały się wątpliwości i ochota na pisanie mijała. Minęły cztery lata odkąd nie miałem kontaktu ze swoją przyjaciółką. Leticia, bo tak się ona nazywała, była dla mnie jak siostra, której nigdy nie miałem. Wychowywany w towarzystwie ojca i dwóch braci, nie miałem okazji poznać innego punktu widzenia, dopóki nie poznałem Leti. Nasze pierwsze spotkanie pamiętam do dzisiaj. Ilekroć wracam do niego wspomnieniami, mam wrażenie, że wszystko działo się wczoraj. Poznaliśmy się w miejskim parku. Miałem wtedy pięć lat i biegałem ze starszym bratem wokół drzew, czerpiąc radość z puszczanego przez nas latawca. Ciągnąc za sobą sznurek, cieszyłem się jak głupi, wpatrując się w powiewający kolorowy materiał na niebie. Gdy nie zauważyłem leżącego na trawie kamienia, wywróciłem się i odruchowo puściłem latawiec, który przez chwilę robił kółka w powietrzu, a następnie zdmuchnięty przez wiatr wpadł do jeziora tuż obok kaczek, będących największą atrakcją parku. Zwijając się z bólu, płakałem, trzymając się za krwawiące kolano. Nie potrafiłem znieść bólu, któremu towarzyszyło nieprzyjemne uczucie szczypania. Szlochałem, wołając imię swojego brata. Kiedy otworzyłem oczy, był koło mnie. W jego spojrzeniu dostrzegłem cień przerażenia, które skrywało się za troską. Szeptał mi do ucha słowa niosące spokój, w efekcie czego przestawałem płakać. Gdy wziął mnie na ręce, przytuliłem się do niego. Krew, która strumieniem wypływała z rany, przyprawiała mnie o mdłości. Nie lubiłem takich widoków. Od ich patrzenia robiło mi się niedobrze. Zamykając oczy, pociągnąłem głośno nosem. Tak, jak prosił Roger, starałem się uspokoić. Brat zapewniał mnie, że to nic poważnego. Był starszy ode mnie i doskonale wiedział, co robić. Pośpiesznie wyjął komórkę z kieszeni spodni i wykręcił numer alarmowy. Zadzwonił na pogotowie i poprosił o przyjazd karetki. Gdy się rozłączył, spojrzał na mnie swoimi niebieskimi oczami. Nie martw się, nie powiem rodzicom. Wiem, że nie chciałbyś, aby się dowiedzieli... To będzie nasz sekret, powiedział. W odpowiedzi posłałem mu jeden z naszych braterskich uśmiechów, który rozumiał tylko on.

Schodząc z kolan Rogera, dopiero wtedy zauważyłem rudowłosą dziewczynkę, której twarz pokryta była całą masą piegów. Znaczną powierzchnię jej buzi zajmowały duże, szkarłatne oczy, które pięknie mieniły się w blasku słońca. Uśmiechała się do mnie przyjaźnie, trzymając w ręku mój latawiec. Pisnąłem uradowany, biorąc go w ręce. Spoglądając wdzięcznie na rudą, wybąkałem słowa podziękowania. W odpowiedzi otrzymałem wzruszenie ramion i opowieść na temat wyciągania mojego kolorowego samolociku.

Siedząc na ławce tuż obok brata i nowo poznanej dziewczynki, która jak się okazało, była młodsza ode mnie o rok, starałem się delektować smakiem lodów, które zafundował nam Roger. Po długim namyśle zdecydowałem się na połączenie lodów czekoladowych, waniliowych i truskawkowych, a Leticia, bo tak się nazywała rudowłosa, wolała mieszankę lodów cytrynowych, wiśniowych i smerfowych. Gdy Leticia skończyła po raz drugi opowiadać o wyławianiu latawca, nie potrafiłem ukryć zachwytu. Ja zapewne stałbym przy brzegu i błagał braciszka, aby poświęcił się i wszedł do jeziorka, aby wydostać moją własność. W porównaniu do Leticii, nie potrafiłem pływać. Rudowłosa jak na czterolatkę była bardzo bystra i szybko się uczyła. Na dodatek lubiła sport. Roger szepnął mi na ucho, że takie dziewczyny to skarb. Zamyśliłem się, mając przed oczami obraz Rogera i jego dziewczyny, tulących się na kanapie podczas meczu koszykówki. On zafascynowany zawzięcie komentował poczynania koszykarzy, a ona starała się stłumić ziewanie. Po pewnym czasie nie dawała rady i coraz bardziej okazywała swoje znudzenie. W ogóle nie rozumiała sportu. Nawet nie próbowała go zrozumieć. Twierdziła, że to nie jest zagadnienie dla dziewczyn tylko dla chłopaków. Uśmiechając się pod nosem, przyznałem bratu rację.

Wyglądając przez okno, pociągnąłem głośno nosem. Wspomnienia towarzyszyły mi każdego dnia, aczkolwiek odganiałem je od siebie, próbując w ten sposób obronić się przed bólem, który im towarzyszył. I chyba właśnie z tego powodu odwlekałem napisanie listu. Czułem, że podczas jego tworzenia nie obyłoby się bez powrotu do przeszłości. Dzisiaj zaś postanowiłem zrobić to, co obiecywałem sobie od kilku dni. Kartka i pióro czekało. Czasu także miałem sporo. Mogłem na spokojnie usiąść i zastanowić się nad tym, co chciałbym przekazać. Ocierając opuszkami palców pojedyncze łzy, uśmiechnąłem się pod nosem. Nigdy wcześniej nie zdarzało mi się okazywać słabości. W miejscu, w którym się znajdowałem, byłem postrzegany jako ktoś, z kim nie należy zadzierać. Byłem samotnikiem, a jedynymi osobami, którymi się otaczałem, byli moi nowi przyjaciele. Raz wdałem się w bójkę, stając w obronie słabszego. Leti zapewne pochwaliłaby moją postawę, przytuliła i powiedziała, że postąpiłem dobrze. Ugasiłaby wyrzuty sumienia i widok zakrwawionej twarzy szatyna, która z czasem stała się moim sennym koszmarem.

Biorąc do ręki pióro, wypuściłem ze świstem powietrze. Na początku miałem ochotę napisać list. Opowiedzieć o tym, co się ze mną stało, przedstawić obecne miejsce swojego pobytu i zdradzić swoje plany. Przy okazji chciałem wyznać Leticii swoje uczucia, bo w ostatnich dniach, kiedy się z nią widziałem, stchórzyłem. Teraz zrobiłem to samo, wycofałem się. Doszedłem do wniosku, że moja wiadomość z pewnością wprawi przyjaciółkę w osłupienie, dlatego też daruję sobie wszelakie wyznania. Być może będę miał okazję zrobić to kiedy indziej. Dziś zaś wolałem się z nią przywitać. Chciałem się dowiedzieć, czy wciąż mnie pamięta. Ostatni raz widziałem ją cztery lata temu... Cztery lata temu, kiedy umierałem w swoim łóżku.

Anioły już tak mają, że często spadają z nieba.

Stąpają ulicami, nie wyróżniając się z tłumu, więc bądź czujna.

Spoglądając na kartkę, uśmiechnąłem się zadowolony. Składając ją uważnie, wyciągnąłem kopertę i włożyłem do niej zapisany papier. Zwilżyłem językiem białą tasiemkę na kopercie, a następnie zakleiłem ją tak, by nie otworzyła się podczas podróży. Odwracając zawiniątko, zaadresowałem ją do dziewczyny. Wstając z krzesła, otworzyłem okno i przywołałem do siebie najbliżej latającego gołębia. Te stworzenia miały to do siebie, że potrafiły doskonale komunikować się z człowiekiem. Niby to te same gołębie, które spotykałem za życia, aczkolwiek prawda była taka, że tutejsze gołębie były o wiele bardziej mądrzejsze. Wykonywały polecenia i rozumiały. Jeśli komuś doskwierała samotność i nie miał się komu wygadać – śmiało mógł udać się do gołębi. Są przyjazne i chętnie nawiązują nowe znajomości. Podobnie jak ludzie nie lubią być samotne. Chcą mieć przyjaciela, któremu mogłyby towarzyszyć. Chyba chcą się czuć się kimś więcej niż tylko gołębiami, doręczającymi pocztę. Leticia Cortez, Rodeo Drive 1987, Beverly Hills, pomyślałem.

Przywiązując stworzeniu niebieską wstążką wiadomość wokół szyi, spojrzałem na niego. Gołąb, jakby czytając mi w myślach, skinął w odpowiedzi. Zaśmiawszy się cicho, rozbawiony pokręciłem głową i patrzyłem, jak wzbija się w powietrze i odlatuje. Słysząc pukanie do drzwi, zamknąłem okno i posprzątałem ze stołu. Kiedy zamykałem komodę stojącą naprzeciwko łóżka, drzwi do mojej fortecy się otworzyły, a w nich stanął wysoki, dobrze zbudowany brunet o niebieskich oczach. Uśmiechnąłem się na jego widok. To jeden z moich przyjaciół, Eubul.

- Tak myślałem, że się tu zaszyłeś. Chodź, jest zebranie. Powinieneś przyjść – skinąłem głową, a następnie opuściłem swój pokój. Nie potrzebowałem klucza, by zamknąć swoje malutkie mieszkanko. Nawet nie pamiętam, kiedy ostatni raz użyłem czegoś podobnego. Znajdowałem się w miejscu, w którym istniała magia. Posługiwałem się nią na każdym kroku. Czułem się niczym Harry Potter, którego przez lata czytała mi Cortez. Posiadałem coś, o czym większość istot ludzkich marzyła podczas czytania podobnych książek. Samo moje miejsce zamieszkania było magiczne. Niebo, bo to w nim pomieszkiwałem, było źródłem magii. Byłem aniołem, istotą magiczną, na każdym kroku kojarzoną z religią. A prawda była taka, że aniołów było wielu. Jedni służyli w niebie Boga, drudzy w niebie Strażników. Każdy z nich miał swoje obowiązki i przełożonych. Nie byłem typowym aniołem. Byłem Aniołem Stróżem, który sprawował opiekę nad ludzkością. Każdy z Aniołów Czerwonych, bo tak nas nazywają, muszą dodatkowo strzec jednego człowieka. Zatem nie trudno się domyślić, że tylu jest aniołów czerwonych ilu ludzi na świecie. Jeśli zaś chodzi o Aniołów Niebieskich – oni są bardziej leniwi od nas. Zajmują się raczej tymi, którzy upadli. Walkę zaś z nimi musimy staczać my – Strażnicy. Niebiescy jedynie wykonują wyroki. Są sługami bożymi; Bóg dał początek aniołom, więc tylko jemu przypada ukarać tych, którzy wkroczyli na stronę ciemnej mocy. To on skazuje Ciemnych Aniołów na śmierć.

Ludzie wierzą w to, co znają. Nie mają pojęcia, co kryje się poza ich światem. Słowa te wypowiedział na ostatnim zebraniu jeden ze starszych Strażników. Zanim w myślach przyznałem mu rację, najpierw musiałem się nad nimi poważnie zastanowić. Idąc tuż obok przyjaciela, miałem wrażenie, że odbijają się echem w mojej głowie. Widząc przed oczami zaadresowaną kopertę i skrzydlatego posłańca, poczułem ukłucie w sercu. A co, jeśli uzna moją wiadomość za żart? Co jeśli nie uwierzy? Pytania napływały niczym fala. Próbując ją zatrzymać, przestałem słuchać tego, co mówił do mnie Eubul. W tej chwili musiałem skupić się na kimś więcej niż na samej Leticii. Musiałem skupić się na całej ludzkości, której groziło poważne niebezpieczeństwo.

Kolejny pomysł, kolejne opowiadanie. Miejmy nadzieję, że zdołam udźwignąć kilka blogów jednocześnie. Tematyka zupełnie nie w moim stylu, aczkolwiek chciałam spróbować czegoś nowego. Lubię fantastykę, lubuję się w takich książkach i chyba dlatego postanowiłam napisać coś z tej kategorii.

Prolog nie za krótki, nie za długi. Chyba w sam raz. Co do treści mam mieszane uczucia. Chętnie poczytam Wasze opinie na jego temat. Mile widziana uzasadniona krytyka. Nie posiadam bety, więc mogą pojawić się drobne błędy, które uszły mojej uwadze podczas przeprowadzania korekty.

Nie informuję o nowych rozdziałach. Od tego są obserwatorzy, do których śmiało można się zapisywać.

Pozdrawiam, Letum!